سخت افزار های کاربردی اینترنت اشیاء

در این بخش از نشریه فارسی درس می‌خواهیم در مورد سخت افزار های کاربردی اینترنت اشیاء بیشتر بدانیم، پس با ما همراه باشید.

سخت افزارهای کاربردی که سیستم‌های IoT یا همان اینترنت اشیا را تشکیل می دهند عبارتند از: یک داشبورد بیسیم، دستگاه هایی برای کنترل، سرورها،یک دستگاه مسیریابی و سنسورها می شود . این وسایل وظایف و عملکرد های کلیدی مانند فعال سازی سیستم، مشخص کردن اعمال، امنیت، ارتباط و تشخیص را برای پشتیبانی از هدف ها و اعمال خاصی بر عهده دارند. در ادامه این بحث تمامی موارد گفته شده را توضیح خواهیم داد پس با ما همراه باشید.

سخت افزار های کاربردی اینترنت اشیاء

• کنترلرها
• حسگر ها (سنسورها)
• کنترلرها می توانند از میکروکنترلرها یا میکروپروسسورها تشکیل شوند که مسئول کنترل نظارت مدیرت پردازش و اعمال دستورات را برعهده دارند ماننده:

RASPBERRY PI_ ARDUINO_ ORANG PI_ NODE MCU_ ESP32_ AVR…

• حسکرها وظیفه برسی و انتقال وضعیت به کنترلرها را دارند ماننده:

رله – پتانسیومتر – سنسور نور – سنسوردما – سنسور مسافت – سنسور گاز – سنسور مادوم قرمز – سنسورهای دیجیتال – LED – و…

حسگر ها

حسگر ها المان های کوچک الکترونیکی هستند که انواع مختلفی از داده ها را بررسی و اندازه گیری می کنند. (دما . نور. رطوبت. فشار ….) و اکثرا دارای ورودی انالوگ هستند و داده های ورودی را به را به داده های دیجیتال تبدیل می کند. حسگرها از نظر پردازش دو دسته هستند یا اصلا پردازشی روی داده های ورودی انجام نمی دهند یا پردازش کم و جزئی در حد حذف نویز انجام می دهند فقط پردازش های ضروری جهت تبدیل داده های ورودی انالوگ به دیجیتال که نیاز هستند را انجام می دهند توان مصرفی بسیار پایین دارند چون باید به صورت دائمی در مدار فعال باشند. اصلی ترین المان در شبکه های اینترنت اشیا حسگر ها هستند.

کنترلر ها

تمامی حسگر ها داده های خود را به کنترلر ها ارسال می کنند تا بر روی انان پردازش اولیه صورت گیرد و بعد داده اصلی به شبکه یا سرور های اینترنت اشیا ارسال شود. به این مرحله EDGE COMPUTING گفته می شود چون پردازش کمی صورت می گیرد و قبل از ارسال به سرورهای اینترنت اشیا است. برای این کار نیاز به رایانه ها یا دستگاه های داریم که داده های دریافتی از این حسگر ها را دریافت کرده   این سیستم ها باید توان پردازش بالاتری نسبت به حسگر ها رو داشته باشد که یکسری از دستورات بدون نیاز به انتقال داده های دریافتی از حسگر ها به سرور های اینترنت اشیا خودشان انجام دهند و یکسری از داده ها رو در خود ذخیره کند و بتواند یکسری دیگر از داده های مربوط و مناسب را برای سرور ها ی اینترنت اشیا ارسال کند مثلا یک سنسور حرکتی را در یک اتاق را تصور کنید: زمانی در اتاق هیچ حرکتی نیست.